«کریستین کریستنسن» زیست‌‏‌شناس دانشگاه آراهوس دانمارک برای بررسی این موضوع، روی گونه ویژه‏ای از مار‌ها با نام «پیتون توپی» (Ball Python با نام علمی Python regius) تمرکز کرد. کریس دراین باره می‌‏‌گوید: «تحقیق روی این پیتون‏‌ها راحت نبود. نمی‌شود مار را هم مثل موش‏ طوری آموزش داد که به صدا‌ها با رفتارهای ویژه و مشخصی پاسخ دهد.» 

 در مقابل، او و همکارانش الکترودهایی را به سر مار‌ها متصل کردند و از طریق این الکترود‌ها، فعالیت سلول‌های عصبی را که گوش داخلی مار‌ها را با مغزشان مرتبط می‌‏‌کند، مانیتور و پایش کردند. مار‌ها درون قفسی قرار گرفته و بلندگویی بالای قفس آن‌ها قرار داده‌شد. سپس در فواصل زمانی مناسب، صدایی از طریق بلندگو پخش ‏‏شد. اما مار‌ها هیچ واکنش بیرونی به صدا‌ها نشان ندادند. گروه کریستین می‌خواستند ببینند که آیا اصلا اعصاب هیچ پالس الکتریکی را تقویت می‌‏‌کنند یا خیر؟ در کمال تعجب، آن‌ها دیدند که نه‌تن‌ها پالس‌ تولید می‌شود بلکه پالس‏‌های عصبی تولیدشده بسیار قدرتمند بودند (پالس‌‏های تولیدشده، فرکانسی بین ۸۰ تا ۱۶۰ هرتز داشتند.) 

 آن‌ها همچنین دریافتند مار‌ها به ارتعاشاتی که این صدا‌ها در زمین موجب می‌‏شدند، واکنشی نشان نمی‌‏دهند چراکه آن‌قدر ضعیف هستند که نمی‌توانند موجب فعالیت عصبی شوند. 

 علاوه‏براین، هنگامی که دانشمندان حسگری را به جمجمه مار متصل کردند، متوجه شدند امواج صوتی موجب ایجاد ارتعاشات کافی در استخوان جمجمه می‌‏شوند (مستقیما از راه هوا) و مار‌ها می‌توانند آن را حس کنند. 

 «یانگ» معتقد است نتایج به‌دست‌آمده بسیار جالب است؛ اما در ادامه اظهار می‌‏دارد که این تیم تحقیقاتی تنها یک گونه از مار‌ها را بررسی کرده است، درحالی‌که در طبیعت تقریبا ۳هزار نوع مار وجود دارد. 

 سوالی که در اینجا مطرح می‌‏شود این است که این پدیده (شنیدن صدا) در مارهای دیگر چگونه انجام می‌شود. او در این باره می‌‏گوید: «بررسی‏های پیشین نشان داده است انواعی از مار‌ها، ارتعاشات را از طریق زمین بهتر حس می‌‏کنند. بنابراین می‌‏توان گفت ممکن است توانایی آن‌ها در دریافت امواج صوتی از طریق هوا کاهش‌یافته باشد. از آنجا که بسیاری از صدا‌ها آن‌قدر ضعیف هستند که بتوانند ارتعاشات منتشرشده از طریق زمین را که مار‌ها می‌‏توانند آن را حس کنند، موجب شوند؛ بنابراین داشتن همزمان دو توانایی گفته‏شده به آن‌ها کمک می‌‏کند که بتوانند طیف وسیعی از نویز‌ها و صدا‌ها را تشخیص دهند.» از آنجا که تعدادی ازسمندرهاو قورباغه‏‌ها نیز پرده گوش ندارند؛ بنابراین می‌‏توان گفت آن‌ها نیز به‌‌ همان شیوه‏ای می‌شنوند که مار‌ها می‌‏شنوند. 

  «یانگ» در ادامه با اشاره به وجود راه‏های دیگری که به مار‌ها در احساس ارتعاشات در هوا و زمین کمک می‌‏کند، می‌‏افزاید: «می‌‏دانیم که مار‌ها اندام‏های حسی ویژه‏ای در پوست و سرشان دارند که احتمالا تحت‏تاثیر ارتعاشات قرار می‌‏گیرند. علاوه‏براین، شواهدی وجود دارد که نشان می‌‏دهد مار‌ها ارتعاشات را در طول بدنشان تشخیص می‌‏دهند. 

 بنابراین می‌‏توان گفت که با وجود تمام اطلاعات و شواهدی که درباره شیوه احساس صدا و ارتعاشات درمار‌ها وجود دارد، باز هم نمی‌‏توان گفت که به پایان کار رسیده‏ایم و کاملا درک کرده‏ایم که مار‌ها چگونه صدا‌ها و ارتعاشات را احساس می‌‏کنند. هنوز هم چیزهای بسیاری وجود دارد که باید کشف شوند و ما هنوز به نیمه راه هم نرسیده‏ایم.»